نوع مقاله : پژوهشی
نویسنده
گروه معارف دانشگاه علوم پزشکی ایران
چکیده
تازه های تحقیق
بر اساس آن چه بیان گردید، نگاه قرآن و حدیث به مقوله خندیدن و خنداندن دارای چند شاخصه است: نخست آن که یکسو نگر نبوده و خنده یا گریه را به‌صورت مجزا ارزش نمیانگارد؛ بلکه رویکرد توامانی و جامع دارد و هر دو را در موقعیت مناسب خود، مطلوب میشمارد. دوم آن که فرهنگ اسلامی در این مسئله، واقعگرا است و پیامدها یا واکنشهای قطعی یا احتمالی شوخی، مزاح یا گفتار طنزی را در نظر میگیرد. سوم آن فرهنگ اسلامی نگاهی کاملا کاربردی دارد و ضوابطی ارائه میدهد که در جامعه اسلامی قابل پیادهسازی است.
نتیجه دیگری که از محتوای قرآن و حدیث در این مسئله قابل برداشت است، این که بخشی از جریان تهاجم فرهنگی به فرهنگ اسلامی در جامعه دینی، تحت پوشش همین مسئله خود را آشکار میسازد. به دیگر سخن، عناصر یا جریانهای ضدفرهنگی بخشی از هجمه به ارزشهای الهی را در قالب طنزپردازی و به بهانه شادسازی مردم انجام میدهند و حتی ممکن است بخشی از جامعه دینی را نیز با خود همراه سازند و این پیامد ناآگاهی یا بی توجهی به الگوی مطلوب این موضوع است. در پایان باید گفت این مسائل که مصادیق خندیدن و شوخی ارزشمند در نگره دینی، ناظر به چه مواردی است و یا این که آیا بر مبنای فرهنگ اسلامی میتوان میان اقشار مختلف جامعه، نسبت به این الگو، تفاوتی قائل شد و این که چگونه میتوان به خنداندن به‌عنوان یک حرفه مستقل و یا یک هنر در عرصه اجتماعی و رسانهای نگریست، هرکدام مسئلهای مستقل و مجال پژوهشی دیگر است.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
نویسنده [English]
Objectification of religious lifestyle in accordance with Islamic culture is based on accurate understanding of the teachings of the Qur’an and Hadith. The issue of the present study is how to draw the cultural pattern of laughing and making laugh based on these teachings? According to the comparative findings of the research, these two sources have provided a model based on spirituality, rationality and socialization, whose attitudinal requirements are belief in divine action in human laughing, and belief in the necessity of human action compatible with religious culture. The tendency of this issue is to value laughing and making laugh in line with religious culture and vice versa. In addition, its active requirements are prohibition of laughing at sacred things, recognizing one’s social status, audience knowledge, avoiding the abundance and habit of joking, action in public, not using ugly and false words, minimal action of laughter with spiritual attachment, and laughing through solving problems. As a result, it is proved that 1) the approach of the Qur’an and Hadith to laughing and making laugh is not one-dimensional, i.e. they do not value it separately from other parts of the lifestyle; Rather, just like crying, they consider it desirable, valuable, and purposeful, 2) the realism and possible consequences of laughing in the model received from this culture should be considered, and 3) this culture offers practical norms that can be implemented in private and public space.
کلیدواژه‌ها [English]
)
